Het venijn zit hem in de staart: SEC – Candia ’66: 3-3 (0-2)
Het venijn zit hem in de staart: SEC – Candia ’66: 3-3 (0-2)
SEC heeft aan het drieluik tegen de top 3 maar liefst 5 punten overgehouden.
Gistermiddag was Candia de laatste ploeg uit de top 3 die het SEC erg lastig zou gaan maken. Vorige week werd er een punt gepakt tegen DEV en daarvoor werd er 4-2 gewonnen van de Musketiers. Tot aan gisteren was Candia bezig aan een extreem sterke reeks met maar liefst 8 overwinningen op rij.
In de eerste helft bleek ook waarom… Al na 5 minuten had het zomaar 0-2 kunnen staan maar het was Stijn Waals die beide inzetten wist te keren en de groenwitten wist te redden. In de 19e minuut was het alsnog raak en zo stond er 0-1 op het scorebord. In de 45+3e minuut leek Candia ons de das om te doen door net voor de thee de 0-2 binnen te schieten. Kansen waren er in de eerste helft ook voor SEC maar kopballen van Joey en Simon van Hengstum misten precisie. De mannen uit Rhenen waren heer en meester op het middenveld en de 0-2 tussenstand was terecht.
Normaliter breng je bij zo’n tussenstand vers bloed in de ploeg maar dat was er vandaag niet. Op de bank zaten alleen Pato en Jesse met beide al een wedstrijd bij SEC 2 in de benen, onze reservekeepert Dempsy, en ik zei de gek. En mijn bloed is al jaren niet meer vers. Het verse bloed stond vandaag op de skipistes of lag ziek op de bank. En simpel als het dan is, dan betekent dat dat dezelfde 11 de mouwen nog verder op moesten stropen.
En zo geschiedde… SEC kwam meer en meer in de wedstrijd maar Candia bleef levensgevaarlijk met hun snelle uitvallen. In de 65 minuut ontstond daar de aansluitingstreffer van onze man die nooit meer zijn hoofd scoort. Vanuit een vrije trap knikte de-wederom-sterk-spelende Joey het speeltuig binnen. Er ontstonden wat kansen maar ook aan onze kant was het Stijn Waals die een prima pot bleef keepen. In de 83e minuut leek aan alle illusie een einde te komen toen de 1-3 in ons mandje werd gedeponeerd vanuit een dodelijke Rheense counter. Maarrrr….. wij schrijven het van de week al: Het kan spoken op de Bosstraat! Dat gezegd hebbende is het ook zo dat het welbekende klote kwartje dit seizoen nog niet één keer echt onze kant op was gevallen. Tot aan minuut 86. Renzo mocht aanleggen voor een vrije trap op rand 16 meter. Onze magiër was de hele wedstrijd al vol zelfvertrouwen op zijn nieuwe kicksen, en dat vertrouwen betaalde zich uit in een werelddoelpunt. De bal kon geen millimeter strakker langs de lat en paal: WINKELHAAK! 2-3! En dan weet je wat er ontstaat met nog zo’n 7 minuten te spelen. Het werd alles of niets. Een eindstand van 3-3 op 2-4 was dat wat er op het spel stond.
Ik heb al een aantal weken bewust niet over Steyn Boers geschreven want dan ben ik bang dat er teveel clubs zijn die hem op zijn boodschappenlijst zullen zetten. Maar nu Steyn zijn ja-woord heeft gegeven kan ik dat weer veilig doen. Deze held, die door betonnen muren loopt en over lijken gaat, stoomde voor de 83 keer op aan de rechtkant en kwam in de 16 meter. Zijn tegenstander twijfelde geen moment, kwam onbesuisd in en mistte volledig de bal. Steyn werd letterlijk opgelaaid. Op zo’n moment houd je toch altijd nog even je adem in want je weet dat je vierde klasse speelt, net als de leidsman van dienst. Maar die floot en wees resoluut naar de stip. Het was Sergio die afrekende met het penalty-syndroom en de heerlijke 3-3 binnen ramde. Steyn werd enkele weken geleden al opgenomen in het elftal van de week en loopt sindsdien rond als Stareyn. Terwijl iedereen opgelucht het veld verliet stond Stareyn nog in de middencirkel sterretjes te tellen. Steyn was zo hard geraakt dat hij duizelig was en het niet helemaal lekker ging. Gelukkig ging dit enkele minuten later wel weer, en zo mocht deze held het Man of the Match bord in de lucht houden met zijn feestende maten om hem heen.
Rest mij niets dan Pato en Jesse beide te bedanken voor jullie hulp en werklust tijdens de invalbeurten, en reservekeepert Dempsy voor de heerlijk Maoam. Fijne zondag!